Sklep

SIBO (ang. Small Intestinal Bacterial Overgrowth) –
zespół przerostu bakteryjnego w jelicie cienkim

SIBO  to choroba, której przyczyną jest rozrost w jelicie cienkim bakterii typowych dla jelita grubego. Taka sytuacja powoduje upośledzenie procesu trawienia i wchłaniania, szczególnie witaminy B12 i tłuszczów. Jelito cienkie składa się z: dwunastnicy, jelita czczego i jelita krętego. U zdrowego człowieka, w górnej części przewodu pokarmowego, czyli żołądku, dwunastnicy i górnej części jelita cienkiego znajduje się śladowa ilość bakterii. Zaliczane są do czterech rodzajów: Clostridium, Lactobacillus, Neisseria i Veillonella. Dalsza część jelita cienkiego – jelito kręte – jest naturalnym środowiskiem dla bakterii z rodzaju Bacteroides, Bifidobacterium i Eshericha coli, które są beztlenowcami i występują tu w większej ilości. Najwięcej bakterii znajduje się w jelicie grubym – te same, co w jelicie krętym + bakterie z rodzaju Clostridium.

W prawidłowo działającym organizmie człowieka istnieją mechanizmy, które uniemożliwiają przedostawanie się bakterii z jelita grubego do jelita czczego i wyżej położonych odcinków przewodu pokarmowego, najważniejsze z nich to:
– prawidłowa wartość pH w żołądku oraz sok trzustkowy zawierający enzymy – działają bakteriobójczo na bakterie dostające się z pokarmem;
– przeciwciała IgA oraz śluz pokrywający nabłonek jelita cienkiego – mają funkcję wiązania komórek bakteryjnych;
– motoryka jelita cienkiego oraz zastawka między jelitem krętym a jelitem grubym zapobiegają cofaniu się treści pokarmowych z odcinków niżej położonych.

Zaburzenia wyżej wymienionych mechanizmów mogą powodować nadmierny rozrost flory bakteryjnej w jelicie czczym i dać początek zmianom chorobowym:
– zaburzenia wchłaniania tłuszczów à biegunka tłuszczowa à zaburzenia wchłaniania witamin rozpuszczalnych w tłuszczach (A, K, E, D);
– zużywanie witaminy B12 przez nadmierną ilość bakterii w jelicie cienkim à niedobór witaminy B12 à niedokrwistość, objawy ze strony układu pokarmowego i nerwowego;
– uszkodzenie kosmków jelitowych na skutek działania enzymów bakteryjnych à zwiększone wchłanianie antygenów bakteryjnych do krwi à zapalenie stawów, kłębuszkowe zapalenie nerek, rumień.

Do najczęściej zgłaszanych objawów SIBO zaliczamy:
– Biegunki
– Zaparcia
– Wzdęcia
– Wymioty
– Nudności
– Zgagę
– Anemię
– Spadek masy ciała
– Tłuszczowe stolce
– Wodniste biegunki
– Gazy
– Odbijanie
– Uczucie ciężkości w nadbrzuszu
– Objawy towarzyszące niewiązane bezpośrednio z przewodem pokarmowym – stany depresyjne, zespół przewlekłego zmęczenia, niepokój, problemy skórne itd.

Najczęstsze przyczyny SIBO:
– zbyt wysokie pH żołądka, tzw. niedokwaśność (spowodowana np. długotrwałym przyjmowaniem leków obniżających zakwaszenie)
– zakażenie jelitowe (tzw. jelitówki)
– częste podawanie antybiotyków
– obniżona odporność
– niedożywienie
– wady anatomiczne układu trawiennego
– przewlekły stres.

Diagnostyka

Najczęściej wykonywanym badaniem jest test wodorowy, który pozwala wykryć nadmierną liczbę bakterii, które produkują H₂. Jednak przyczyną SIBO mogą być także archeony – drobnoustroje, które do wzrostu wykorzystują wodór, produkując przy tym metan. Dlatego wykonując badanie tylko w kierunku obecności wodoru w wydychanym powietrzu możemy otrzymać wynik fałszywie ujemny: w sytuacji, gdy wodór jest zużywany przez obecne w jelicie cienkim archeony, a obecność produkowanego przez nie metanu nie jest sprawdzana.

Test oddechowy H₂/CH₄ w kierunku SIBO pozwala na wykrycie zarówno wodoru, jak i metanu w wydychanym powietrzu.

Złotym standardem w diagnozowaniu SIBO jest badanie mikrobiologiczne treści jelita cienkiego. Nie jest ono jednak rutynowo wykonywane, ze względu na złożoną i inwazyjną technikę, a także wysoki koszt zabiegu, dlatego nieinwazyjnym badaniem rekomendowanym jest test oddechowy wodorowo-metanowy.

Formularz zamówienia