Można zastanowić się, po co w procesie ewolucji nasz organizm rozwinął  tak wysoce „nieadaptacyjną” odpowiedź immunologiczną i utrzymał ją  aż do dnia dzisiejszego? Po pierwsze, odpowiedź IgE stanowiła obronę gospodarza przed pasożytami. Na przykład, napływ mastocytów  do warstwy nabłonkowej błony śluzowej jelita ma również kluczowe znaczenie dla funkcji przeciwpasożytniczych. Podobnie, degranulacja komórek tucznych w pobliżu pasożytów działa na nie toksycznie.

Aktywowane mastocyty mogą przyczyniać się do odporności przeciwpasożytniczej poprzez wiele mechanizmów. Proteazy pochodzące z komórek tucznych i inne mediatory mogą być toksyczne dla pasożytów  stymulować skurcz mięśni gładkich jelit (co może przyspieszyć wydalanie robaków) lub zwiększać przepuszczalność śluzówki, co tylko na pozór jest niekorzystne. Zmiany w funkcji bariery jelitowej, w których pośredniczy MC, mogą prowadzić do wzmożonego napływu płynów i przeciwciał przenoszonych przez krew do światła jelita, przyczyniając się w ten sposób do powstania niekorzystnego środowiska dla pasożytów. Wykazano, że glikozaminoglikany związane z ziarnistościami MC zapobiegają przyczepianiu się dorosłych robaków i inwazji na błonę śluzową jelit.

Oprócz alergii, czyli  wspomnianej „histerii organizmu” mastocyty wspominane są  w kontekście innych schorzeń, związanych z aktywacją mastocytów (MCADs), przebiegających z MCAS, czyli z Mast Cell Activation Syndrome. Jedną z pierwszych opisanych MCADS jest mastocytoza.

Cytując Medycynę Praktyczną: „Mastocytozy to grupa chorób związanych z nieprawidłowym gromadzeniem się w tkankach komórek tucznych (mastocytów); dzieli się je na skórne i układowe. (…) Mastocytoza jest chorobą rzadką, częstość zachorowania na mastocytozę szacuje się na 3 osoby na milion rocznie, przy czym większość zachorowań dotyczy mastocytoz skórnych, które dotyczą przede wszystkim dzieci, a rzadsze postaci układowe występują głównie u dorosłych.