Czym jest dysbioza?

Wielu ludzi sądzi, że jest wywoływana przez grzyb z rodzaju Candida. Do pewnego stopnia jest to prawdą, jednak Candida rzadko sama z siebie jest problemem. Towarzyszą jej często bakterie typu Klebsiella pneumoniae (pałeczka zapalenia płuc), patologiczne gatunki Enterococcus (entrokoki), chorobotwórcza pałeczka ropy błękitnej, Citrobacter czy inne gatunki. W takich wypadkach należy te bakterie eradykować, równocześnie z całkowitym usunięciem Candidy z organizmu.

Jest to wyścig z czasem – im dłużej trwa proces chorobowy, tym trudniej doprowadzić do wyleczenia jelita, tym bardziej zwiększają się zaburzenia wchłaniania, zniszczenie kosmków jelitowych oraz tym silniejsza jest akumulacja toksyn w organizmie. Potrzebne więc są złożone, zdecydowane działania.

Leczenie niewchłanialnymi antybiotykami i środkami przeciwgrzybicznymi

Takim działaniem jest właśnie leczenie niewchłanialnymi antybiotykami. Podkreślam – niewchłanialnymi, czyli nie przenikającymi w głąb ściany jelitowej, działającymi bezpośrednio na bakterie jelitowe.

Do najczęściej używanych należy rifaksymina, której bakteriobójcze działanie wykorzystywane jest w leczeniu SIBO (zespół przerostu bakteryjnego w jelicie cienkim). Stosowanie rifaksyminy wiąże się ze względnie niewielkimi działaniami ubocznymi i z niskim ryzykiem rozwinięcia oporności u bakterii.

W badaniu przeprowadzonym przez Brigidiego oraz współautorów wykazano, że u osób cierpiących na wrzodziejące zapalenie jelita grubego po odstawieniu rifaksyminy fizjologiczna flora jelitowa powraca do stanu sprzed rozpoczęcia terapii. Czyli, innymi słowy, nie szkodzi ona tak zwanym dobrym bakteriom.

Nystatyna jest środkiem przeciwgrzybiczym – więc nie działa na bakterie, a jej skuteczność zależna jest od stężenia. Niskie stężenia nystatyny stosuje się do leczenia pleśniawek w jamie ustnej, lecz do leczenia grzybicy jelit potrzebne są jednak stężenia 10 x większe.

Gentamycyna – budzi największą panikę wśród pacjentów, gdyż łatwo znaleźć informacje o strasznych efektach ubocznych tego leku, który jest stosowany nawet u dzieci i noworodków w przypadkach ciężkich zakażeń ogólnoustrojowych. Podawana w postaci domięśniowej lub dożylnej rzeczywiście może uszkodzić słuch. Jednak doustnie nie wchłania się wcale z przewodu pokarmowego, nawet przy długotrwałym stosowaniu. Od wielu lat używana była w przypadku tzw. encefalopatii wątrobowej, nawet miesiącami. Przeprowadzono setki badań na temat jej wchłanialności, potwierdzających, iż podana doustnie nie przenika do krwi, tak samo jak jej mniej toksyczna krewna – neomycyna.

Vancomycyna, podobnie jak gentamycyna ma potężne działania uboczne przy podaniu dożylnym i nie wchłania się przy podaniu doustnym. Od wielu lat stanowi doskonałą broń w walce z infekcjami Clostridum.

Co więcej, istnieją badania wskazujące na to, iż Vancomycyna stosowana doustnie może poprawiać odporność u ludzi. Profesor Finegold stosował ją w leczeniu zaburzeń jelitowych u dzieci z autyzmem i w trakcie leczenia obserwował równocześnie poprawę na poziomie poznawczym.